‘We zien veel dankbare patiënten en bezoekers, dat geeft voldoening. Wij kunnen het verschil maken, het zijn vaak de kleine dingen die het doen. Door een eerste aanspreekpunt te zijn, persoonlijk contact en hulp te bieden geven we mensen een warm welkom in ons CWZ.’ Liesbeth blikt terug op de afgelopen jaren.
 

Terug in de tijd

De loopbaan van Liesbeth begon bijna 50 jaar geleden, toen CWZ in deze vorm nog niet bestond. Ze was 18 jaar, startte als leerling-verpleegkundige en werkte in zowel het Canisius- als het Wilhelminaziekenhuis. Vlak daarna werden de 2 ziekenhuizen samengevoegd tot CWZ. Een plek waar veel religieuzen werkten.

Foto linksboven: Liesbeth (links met het zwarte hemdje) bij aanvang van de opleiding leerling verpleegkundige in 1974.
Foto rechtsboven: één van de patiëntzalen.
Foto gebouw: Het Canisiusziekenhuis - later CWZ - aan de St. Annastraat.
 

Van leerling verpleegkunde naar secretaresse

‘In mijn derde jaar stopte ik met de opleiding tot verpleegkundige. Destijds vond ik het allemaal nogal heftig wat ik meemaakte, met name als patiënten die ik verzorgde kwamen te overlijden. Mijn leeftijd speelde hierin zeker een rol. Tegenwoordig zal de begeleiding op dit vlak ook anders zijn. Wel heb ik veel uit deze periode geleerd, daar heb ik nu nog steeds baat bij.’

‘Graag wilde ik in CWZ blijven werken. Het contact met de patiënt en de gemoedelijke sfeer spraken mij erg aan. Als afdelingssecretaresse kon ik mij blijven inzetten voor de zorg. Ik begon op een afdeling gevestigd in een barak. Later ben ik op een nieuwe afdeling aan de slag gegaan.’

Foto links : Liesbeth in het midden. 
Foto rechts: Liesbeth (in burgerkleding) bij de etenskar op de afdeling in de barak. 
Bron: alle bovenstaande foto's zijn uit eigen archief van Liesbeth. 
 

Medewerkster welkomstpunt

‘Na een onderbreking van een paar jaar, om voor mijn kinderen te zorgen, werkte ik als oproepkracht voor de receptie. Thuis volgde ik toen wel de opleiding Nederlandse handelscorrespondentie en notuleren. Daarnaast deed ik een computercursus, want de computer maakte zijn entree. In 1992 kreeg ik mijn vaste contract, toen was de locatie van het ziekenhuis nog aan de St. Annastraat. In dat jaar was ook de verhuizing naar Weg door Jonkerbos. Een hele belevenis! Jaren later, in 2014, werden de receptie en de centrale inschrijfbalie samen het Welkomstpunt. Sindsdien werkte ik als medewerkster welkomstpunt, nog altijd met veel plezier!’
 

Door de jaren heen

Als receptioniste werken zonder alle moderne apparatuur? Dit kun je je nu haast niet meer voorstellen, toch weet Liesbeth hoe dit is: ‘In 1988 was er nog slechts een backoffice voor de administratieve verwerking rondom telefoon- en tv-aansluitingen aan bed bij de patiënten. We werkten ook samen met het postkantoor. Er was wel een ‘computer’, maar deze had alleen een naslagfunctie om te zoeken waar patiënten lagen. Nu zijn we verantwoordelijk voor de volledige patiëntenregistratie en administratie. 

Onze taken zijn dus steeds uitgebreider én uitdagender geworden. Je werkt op 7 verschillende werkplekken; receptie, registratie, backoffice en de 4 meldpunten. Ook tot 21 uur ’s avonds en in de weekenden. Daarom is het zo’n afwisselende baan!’
 

Grote uitdagingen

Liesbeth: ‘Wat opvalt door de jaren heen is dat ook patiënten en bezoekersstromen veranderen. In het verleden waren er wel eens incidenten; aan de balie werd een pc kapot gegooid en we werden bedreigd met een injectienaald en poederbrieven. Maar tegenwoordig is het anders; we merken met name dat mensen mondiger zijn. Dat heeft natuurlijk een leuke kant, maar ook een minder leuke. Ook als mensen boos zijn of soms zelfs agressief, is het onze taak om hen netjes te woord te staan en van informatie te voorzien. Je wilt toch het liefste dat ze met een goed en tevreden gevoel het ziekenhuis verlaten. Om ook in moeilijke situaties sterk in onze schoenen te kunnen staan, krijgen we cursussen over omgaan met agressief gedrag. Het is jammer dat dit nodig is, maar het zijn wel de uitdagingen waar we mee te maken hebben.’

‘Daarnaast is het vanwege de vele nationaliteiten soms schakelen naar een andere taal. Wat het lastig maakt, is dat een deel niet goed Nederlands kan, en vaak ook geen Engels of Duits. Maar met wat improvisatie of hulp van Google translate komen we er samen meestal wel uit. Het geeft dan een extra goed gevoel als we ook deze mensen zo goed mogelijk op weg kunnen helpen. Daar doe je het voor. Juist voor die groep die wat extra hulp nodig heeft, vanwege de taal, het niet zo digitaal vaardig zijn of een andere reden, is het belangrijk er te zijn. Dat is ook waarom mensen ons ziekenhuis zo waarderen! Ik ben blij dat ik hier mijn steentje aan heb kunnen bijdragen.’