Hoe de familie bij CWZ terecht én thuis kwam

Gerrit: ‘In de winter van 1963 werkte ik in de bouw, maar door de strenge vorst lag alles stil. In de Gelderlander zag ik een vacature bij CWZ, dus ik dacht: waarom niet? Ik solliciteerde en werd aangenomen. Het was wennen, van buiten naar binnen werken, maar ik heb uiteindelijk 28 jaar met veel plezier in verschillende bouwkundige functies gewerkt.’

Zijn keuze voor CWZ bleek niet alleen voor hemzelf, maar ook voor zijn familie een goeie zet. Dochter Gemma viert dit jaar haar 40-jarig jubileum op de centrale sterilisatie afdeling (CSA), waar ze na haar vakantiewerk als maaltijdhostess begon. ‘Je weet wat je hebt en als het goed bevalt, waarom zou je dan weggaan? Ik werk met fijne collega’s en de sfeer is hier altijd goed geweest.’

Dochter Bea werkte ook al als jong meisje in ons ziekenhuis en kreeg de kans om door te groeien: ‘Ik begon als 15-jarige met weekend- en vakantiewerk en ben daarna blijven hangen. Inmiddels ben ik hoofd patiënten service. Er kwamen steeds weer leuke uitdagingen op mijn pad, en daar ben ik dankbaar voor.’

Herinneringen om te koesteren

Met zoveel jaren bij hetzelfde ziekenhuis zijn er talloze herinneringen. Bea vertelt: ‘Vroeger speelden we tijdens Sinterklaas Zwarte piet (zo heette dat toen nog) voor de patiënten. Na de pauze moest je snel weer in je uniform en stond je met zwarte randen aan je oren weer op de werkvloer!’

Ook de teamuitjes, jubilea en verhuizingen blijven hen bij. Gerrit herinnert zich nog goed de overgang van de oudbouw naar de nieuwbouw. ‘De eerste steen leggen was een heel gebeuren. We maakten er met de toenmalige technische dienst een grap van (zie foto). De nonnen genoten mee en het gebeuren werd al snel door het ziekenhuis verspreid.’

Maar misschien wel de mooiste herinnering voor Bea: ‘Ik heb mijn man René hier ontmoet.’ René startte ook als weekendhulp en stroomde vanuit daar door naar de klinische farmacie, waar hij nog steeds werkt. René: ‘Meer dan 45 jaar geleden sloeg de vonk over in CWZ en sindsdien zijn we nog altijd gelukkig samen.’

CWZ zit in het hart

Wat de vier het meest waarderen aan CWZ? De sfeer! Gemma: ‘Als je ziet hoeveel dienstjaren wij hier met z’n allen hebben, dan zegt dat eigenlijk genoeg. We voelen ons hier thuis.’ Vader beaamt dat: ‘Vroeger waren we zelfs na werktijd nog bezig met CWZ. In onze vrije tijd maakten we sinterklaascadeaus voor collega’s: van smeedijzeren wiegjes tot houten poppenhuizen. Dat soort dingen vergeet je niet.’

Dat vader Gerrit rond Sinterklaas met een geschenkdoos thuiskwam, gemaakt door de zusters (nonnen), maakte ook indruk op de dochters: ‘Je wist meteen dat er voor iedereen iets moois in zat.’

‘Het zijn de kleine, maar betekenisvolle gebaren die je bijblijven. Ik weet nog dat ik jaren geleden de krulspelden in het haar zette bij patiënten. Ze waarderen het als je kort de tijd neemt voor zoiets. Die kleine gebaren maken zo’n verschil voor hun dag,’ zegt Bea. ‘Wij zijn blij dat we dat nog steeds elke dag mogen doen.’ Dat vinden ook Gemma en René. En Gerrit? Die geniet nog na van zijn CWZ-tijd.

175 jaar CWZ

2025 is een heel bijzonder jaar voor CWZ, want we bestaan maar liefst 175 jaar. Dit verhaal is gepubliceerd in het kader van dit 175-jarig jubileum. Wil je meer over ons jubileumjaar, onze historie en bijzondere verhalen van (oud) patiënten en medewerkers lezen? Dat kan op de jubileumpagina van cwz.nl.